Ο Καλός Σαμαρείτης!

H παραβολή του καλού Σαμαρείτη
μας δείχνει
ότι ο “πλησίον” δεν είναι
οποιοσδήποτε
άνθρωπος όπως ερμηνεύεται συνήθως.
Για τον άνθρωπο που βοηθήθηκε
από τον Σαμαρείτη,
οι κλέφτες που τον λήστεψαν
και τον τραυμάτισαν,
ο ιερέας που τον είδε αλλά πέρασε
στην απέναντι μεριά του δρόμου,
ο Λευίτης
που πλησίασε και πέρασε κι αυτός απέναντι,
δεν είναι βέβαια ο “πλησίον”.

Ο Σαμαρείτης έγινε “πλησίον” του βοηθώντας τον.

Αν είχε προσπεράσει κι αυτός, τότε, όπως και οι υπόλοιποι, δεν θα ήταν ο “πλησίον” του, πλησίον ενός ανθρώπου είναι εκείνοι που τον βοηθούν ή μπορεί να τον βοηθήσουν στον αγώνα του για τον εξαγνισμό του και τη γνώση των εσωτερικών αληθειών, για να προσεγγίσει την εσωτερική εργασία.

Όσο για την κατεύθυνση που έχουν πάρει οι  ανελέητες καταδικασμένες ψευδοθρησκείες, ο Χριστός είπε:

“Υποκριτές καλά είπε για σας προφητικά ο Ησαΐας τούτα τα λόγια: “Αυτός ο λαός με τα χείλη με τιμά. Η καρδιά τους όμως βρίσκεται πολύ μακριά μου. Δεν ωφελεί που με λατρεύουν αφού διδάσκουν εντολές που επινόησαν οι άνθρωποι”.

Μετά ακολουθούν κάποια δηκτικά, σαρκαστικά σχόλια που δυστυχώς είναι το ίδιο επίκαιρα στην εποχή μας, όσο ήταν στην εποχή του Χριστού:

“Aφήστε τους αυτούς, είναι τυφλοί που οδηγούν τυφλούς. Κι όταν τυφλός οδηγεί τυφλόν, θα πέσουν κι οι δυο στο  χαντάκι”.

Και μετά από μια καυστική συνομιλία που είχε με τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους ο Χριστός τους λέει:

“Να φυλάγεστε και να προσέχετε από το προζύμι των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων που είναι η υποκρισία τους”.

Μετά από αυτό ακολουθεί ολόκληρο κεφάλαιο για την ψευδοθρησκεία, που δείχνει όλα τα χαρακτηριστικά, τις εκδηλώσεις, τις συνέπειες και τα αποτελέσματά της.

“Τη θέση του Μωυσή ως δασκάλου την πήραν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Όσα σας λένε να τα τηρείτε και να τα πράττεται, να μην κάνετε όμως κατά τα έργα τους, γιατί λένε μόνο και δεν πράττουν. Φτιάχνουν φορτία βαριά που δύσκολα σηκώνονται, και τα φορτώνουν στους ώμους των ανθρώπων ενώ οι ίδιοι δεν θέλουν ούτε με το δάκτυλό τους να τα κινήσουν…” (Ματθ. 23.2-33).

Οι περικοπές που ακολουθούν έχουν ένα κρυμμένο νόημα πολύ σημαντικό. Aναφέρονται σε αρχές, και όχι σε κανόνες.
Ο Ιησούς φώναξε τότε ένα παιδάκι το έβαλε να σταθεί ανάμεσά τους και είπε:

“Σας βεβαιώνω αν δεν αλλάξετε, κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των  Ουρανών”.

“Όποιος θέλει να είναι πρώτος να γίνει τελευταίος απ’ όλους και ο υπηρέτης όλων. Όποιος δεχθεί ένα τέτοιο παιδί στο όνομά μου δέχεται εμένα τον ίδιο, κι όποιος δέχεται εμένα, δεν δέχεται εμένα, αλλά αυτόν που με έστειλε στον κόσμο”.

“Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε μένα και μην τα εμποδίζετε, γιατί η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά τα παιδιά, κι όποιος δεν δεχθεί τη Βασιλεία των Ουρανών σαν ένα μικρό παιδί δεν θα μπει σ’ αυτήν”.

Όλα αυτά τα εδάφια έχουν βαθύτατο νόημα, αλλά δεν αφορούν και πάλι πάρα μόνο τους μαθητές. Στο δρόμο αυτής της εργασίας ένας ενήλικος άνθρωπος με μεγάλη πείρα, οφείλει πολύ σύντομα να γίνει όμοιος με παιδί. Να δεχθεί και να θεωρήσει αλλήλους υπερέχοντες όπως μας ζητάει ο Λόγος.

Πρώτα από όλα τους εμπιστεύεται, ακούει και ελπίζει στην βοήθειά τους, καταλαβαίνει και νιώθει μαζί τους σαν παιδί, μπορεί να λέει όλη την αλήθεια, και δεν κρίνει πλέον, διότι εννοεί ότι μόνος του, δεν θα πάει πολύ μακριά.

Τώρα θέλει να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις του και όλες τις προσπάθειές του, για να γίνει ικανός να εργαστεί κι αυτός στον αγρό του Κυρίου του. Αν δεν περάσει κανείς από αυτό το στάδιο, αν δε γίνει προσωρινά παιδί, αν δε θυσιάσει τα αποτελέσματα της εγκόσμιας πείρας του, δε θα εισέλθει ποτέ στον εσωτερικό κύκλο, δηλαδή δεν θα βρει τη Βασιλεία των Ουρανών που τον περιμένει μέσα του.

Τώρα αρχίζει να γίνεται φανερό, μένει να αναγνωρίσει κανείς την άποψη ότι όλο το μέλλον, περιέχεται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, κι από έξω δεν υπάρχει τίποτα. Είναι αφέλεια να ρωτάει κανείς τι σχέση έχει, με τον Υιό του Ανθρώπου  αφού ο ίδιος ο Υιός, είναι ο άνθρωπος ο ίδιος!

Για τον Χριστό το παιδί ήταν ένα σύμβολο του μαθητή.