του Νεκτάριου Μετζάκη
«….μία ροπή και πάντα ταύτα θάνατος διαδέχεται….»
Τα λόγια αυτά του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού από την ακολουθία της κηδείας, ήταν το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα, όταν σκυμμένος πάνω από τον παπά Θωμά, κρατώντας του το χέρι, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω το σφυγμό του.
Μάταια όμως. Μία ροπή, ένα παλαντζάρισμα της ζυγαριάς, μια ριπή του ανέμου, ένα δευτερόλεπτο…και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται…
Ένας όμορφος θάνατος όμως. Ένας θάνατος που τον βρήκε όρθιο, πάνω στο καθήκον του, με τα λειτουργικά του άμφια ενδεδυμένο, στή μέση της ακολουθίας των Αγίων Παθών. Ένας θάνατος σταυροφόρος, ζωηφόρος, ήρεμος, χαρούμενο, αναστάσιμος… Φέρων τον ζωηφόρο Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού επ’ ώμων και επί στήθους…
Σηκώνοντας τον Σταυρό του Κυρίου επ’ ώμου και περιφέροντας Τον ως ο Σταυρωθείς Κύριος μας, εντός του ναού απήγγειλε δυνατά το ” Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…” την Μ. Πέμπτη του 2015, όπως έκανε κάθε χρόνο επί 40 συναπτά έτη , στον Άγ. Δημήτριο Εξαμιλίων. Ύστερα αφού τον τοποθέτησε στη βάση του (για να τον ασπασθεί ο κόσμος), αφού τον τακτοποίησε, τον εθυμίασε και τον επροσκύνησε. Φέρων πλέον μόνο τον επιστήθιο σταυρό του, πάνω από τη πένθιμη λειτουργική του αμφίεση, οδεύοντας προς τον δικό του Γολγοθά και ανεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά από τη νότια πλαϊνή είσοδο του ιερού δεν πρόλαβε να εισέλθει «εις τα άγια των αγίων».
Πρόλαβε όμως ο Σταυρωθείς Κύριός μας να τον πάρει μαζί Του στον παράδεισο, όπως εκείνον τον ευγνώμονα ληστή που άκουσε το : «Ἀμήν λέγω σοι· σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ» (Λουκ. κγ΄ 43). Και ενώ εμείς τα παιδιά του τα πνευματικά και τα φυσικά, όλο το εκκλησίασμα, όλος ο λαός των Εξαμιλίων τον παρακαλούσαμε, τον ικετεύαμε, τον φωνάζαμε, να γυρίσει πίσω, να μην μας αφήσει ορφανούς, συνειδητοποίησα γρήγορα ότι δεν θα γυρνάγε πίσω πιά. Ανακοπή…
Έφυγε «αγγαλομένω ποδί» για να συναντήσει πρόσωπο προς το πρόσωπο τον καλούντα Κύριο και Θεόν Του. Αυτόν τον οποίο αγάπησε «εκ κοιλίας μητρός του», Αυτόν που ήταν το εντρύφημά του από μικρό παιδί , Αυτόν που τον τίμησε με την χάρη της Ιεροσύνής Του, Αυτόν που του εμπιστεύτηκε την τέλεση των αγιαστικών μυστηρίων της Εκκλησίας Του, την πνευμα-τική πατρότητα του Εξομολόγου, την καθοδήγηση και τη σωτηρία των ψυχών του λαού Του. Τιμή υπέρτατη, ανώτερη κι απ’ αυτή των Αγγέλων…και την τίμησε επάξια την ιεροσύνη του…
Σεβαστέ μας Παπά Θωμά: Αγάπησες και υπηρέτησες τον Κύριο και τον Άγιο Δημήτριο με συνέπεια, με προσοχή, με σχολαστικότητα, με αυτοθυσία, με ιεροπρέπεια , με ευλάβεια, κι αυτός σου έκανε το χατίρι να εκπληρώσει και αυτή σου την επιθυμία. Έστειλε τον Αγιο Δημήτριο μαζί με τον φύλακα άγγελό σου στον ουρανό να συνοδεύσει το σκήνος σου, για να συνεχίσεις εκεί στο ουράνιο θυσιαστήριο την ακολουθία που άφησες στη μέση, ντυμένος με το φαιλόνι,το πετραχήλι και τον επιστήθιο του πρωτοπρεσβυτέρου σταυρό σου. Αληθινά «επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος»…
Έλεγες πολλές φορές στους επιτρόπους και στον κόσμο « παρακαλώ τον άγιο Δημήτριο να με πάρει όρθιο μέσα στην Εκκλησία του». Σίγουρα ήξερες ότι δεν θα σου χαλούσε το χατίρι, δεν ήταν δά κι η πρώτη φορά….αφού ότι του ζητούσες σου το έκανε –όπως μου έχεις πει επανειλημένως-ήταν φίλος σου. Μέσα στον Αγιο Δημήτριο στα Ταμπούρια του Πειραιά γεννήθηκες πνευματικά και μεγάλωσες, μέσα στον Αγιο Δημήτριο των Εξαμιλίων έζησες σαράντα και πλέον έτη ως ιερουργός και κοιμήθηκες εντός του ναού του εβδομηκοντούτης. Την Μ. Τρίτη στην ακολουθία του Νυμφίου έδωσες τις τελευταίες σου συμβουλές στο εκκλησίασμα για την Θ.Κοινωνία της Μ. Πέμπτης επαναλλαμβάνοντας πολλές φορές με ειλικρίνεια τη φράση : «…δεν σας μαλώνω… σας τα λέω αυτά επειδή σας αγαπάω!», σαν να ζητούσες για τελευταία φορά συγχώρηση από τους ενορίτες σου….
Και μ’ όλα αυτά, το πένθος έγινε χαρά, η λύπη έγινε χαρμολύπη , κι ο θάνατος νικήθηκε από την Ανάσταση. Το κλίμα στην πρωϊνή Θ. Λειτουργία της «πρώτης Ανάστασης» και στην εξόδιο ακολουθία του, το Μ. Σάββατο το μεσημέρι, ήταν κλίμα χαρμολύπης, κλίμα μυσταγωγικό, κλίμα Αναστάσιμης προσδοκίας.Ατμόσφαιρα αθανασίας…..
Πάνδημη η συμμετοχή του λαού του Θεού κάθε ηλικίας, κυρίως των νέων (σε όλους έκανε εντύπωση αυτό) στην Νεκρώσιμη ακολουθία, δίπλα του η καλή του πρεσβυτέρα τα παιδιά του και τα εγγόνια του, όλα με ήθος εκκλησιαστικό και λατρεία προς το πρόσωπό του. Ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας κ. Διονύσιος με μία πλειάδα τριάντα και πλέον ιερέων, να περικυκλώνουν τη σωρό του παπά Θωμά, ο οποίος ήρεμος και γαλήνιος στην όψη συμμετείχε κι αυτός , όπως κι όλοι οι παρευρισκόμενοι, σε αυτό το κλίμα της πένθιμης πανηγύρεως που βαθμιαία μετατρεπόταν σε χαρά Αναστάσιμη….
Στο μνήμα που με σεβασμό και αγάπη του παραχώρησε η Κορινθιακή γη -σημειωτέον ότι ο παπα Θωμάς ούτε δικό του σπίτι απέκτησε ούτε μνήμα είχε στην Κορινθία- πίσω από το ιερό του ναού του κοιμητηρίου των Εξαμιλίων, ο ίδιος ο σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας κ. Διονύσιος τον εκήδευσε, (ως άλλος Αριμαθαίος Ιωσήφ), τον ταχτοποίησε και τον περιποιήθηκε ( βάζοντας μέσα στο φέρετρό του και το πετραχήλι το οποίο φορούσε κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο), παραγγέλνοντας στους ιερείς και Σαρανταλείτουργο στην μνήμη του. Ήταν η άκρα εκδήλωση -με τον καλύτερο τρόπο και χωρίς λόγια-, της εκτίμησης και της αγάπης που έτρεφε προς το πρόσωπό του, όχι μόνο ως διοικητικός και φυσικός του προϊστάμενος στα γραφεία της Μητροπόλεως Κορίνθου, αλλά ως Επίσκοπος και πατέρας του στοργικός, ως φίλος και αδελφός του εν Χριστώ.
Κι όλοι μαζί: ο Σεβασμιώτατος, ο κλήρος και ο λαός, η πάνδημος αυτή ομήγυρις μετά το «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος…» έψαλε πανηγυρικά το «Χριστός Ανέστη» πολλές φορές, πολλές φορές … Και αντιλάλησαν τα μνήματα ζωή, κι φύση ολάκερη γέμισε φώς και ευωδιές. Κι η Εκκλησία όλη, ζώντες και κεκοιμημένοι γίναμε ενα Σώμα, Σώμα Χριστού (κατά τον απ. Παύλο) , γιατί μας ένωσε και μας ενέπνευσε η κοινή μας πίστη στην Ανάσταση και η αγάπη (του π. Θωμά) στον Αναστάντα Κύριο…
«…εν τω φωτί, Χριστέ, του προσώπου σου,
και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος, όν εξελέξω
(Θωμά πρωτοπρεσβύτερον) ανάπαυσον, ως φιλάνθρωπος.»
Κατακλείδα: Πιστεύοντας ότι διερμηνεύω τα συναισθήματα και τον βαθύτερο πόθο όλων των κατοίκων της ενορίας των Εξαμιλίων Κορινθίας -και όχι μόνο- ζητάω κι εγώ όπως κι εκείνοι, που καθημερινά με ρωτούν σαν τα ορφανά «τί θα γίνει τώρα;», ταπεινά και με αίσθημα απόλυτου σεβασμού και εμπιστοσύνης, από τον Σεβασμιώτατο μητροπολίτη μας την καλύτερη δυνατή λύση. Μια λύση που θα αναπληρώσει το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε ο παπά Θωμάς στα Εξαμίλια, στέλνοντας μας σε εύλογο χρονικό διάστημα έναν μόνιμο ιερέα, εγνωσμένου κύρους και ήθους και λειτουργικής κατάρτισης και ευλάβειας, να συνεχίσει την παράδοση και τα υψηλά στάνταρ που αφησε ο μακαριστός και αγαπητός του παπά Θωμάς Δασκαλάκης, στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Εξαμιλίων. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η παρρησία του μακαριστού παπά Θωμά πρός τον Θεό και τον άγιο Δημήτριο θα κάνει και πάλι το θαύμα της.
Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη !
πηγη agioritikovima.gr
Το news-nea.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων - απόψεων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω εμαιλ έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια που θα υποπέσουν στην αντίληψή μας, με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, εμαιλ, υβριστικά ή συκοφαντικά, αλλά και αυτά που παραπέμπουν σε διαφήμιση θα αφαιρούνται.