ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ;

«Ο Απόστολος Παύλος αφιέρωσε τον εαυτόν του στο Θεό σαν ολοκαύτωμα και πρόσφερε σ’ Αυτόν όλη την οικουμένη.»

Σήμερα, η Ορθόδοξος Εκκλησία ανά τον κόσμον πανηγυρίζει τη μνήμη του πρωτοκορυφαίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου των Εθνών Παύλου.

Σήμερα, η Εκκλησία του Θεού λαμπρά δορυφορείται από πλήθους επουρανίων Αγγελικών Δυνάμεων. Σήμερα, οι Ορθόδοξοι τον του Ενός Δεσπότου Απόστολον ως άλλο φαεινό ήλιο και νικηφόρο στρατηγό τιμώντας, τον Ένα της Τριάδος Δεσπότη κηρύττομε και ομολογούμε.

Και δεν ήθελε να σφάλει κανείς, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, εάν ονόμαζε ιδιαιτέρως την ψυχή και την προσωπικότητα του ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου Παύλου, ως τούτο έπραττε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που τον χαρακτήριζε σαν «λειβάδι αρετών και κήπο πνευματικό», επειδή έγινε σκεύος εκλογής, και καθάρισε τελείως τον εαυτόν χύθηκε σ’ αυτόν άφθονα η Χάρη του Αγίου Πνεύματος και αναδείχθηκε σκεύος αγιασμού αέναος, που πότιζε τις ψυχές των ανθρώπων διεγείροντας τις αρετές. Ποιός λοιπόν λόγος θα αρκέσει να εξυμνήσει τα θαύματά του; Ποία γλώσσα θα δυνηθεί να πλέξει επάξια τα εγκώμια για εκείνον που υπήρξε ο πρώτος μετά τον Έναν; Διότι είτε Προφήτες, είτε Πατριάρχες, είτε Δίκαιοι, είτε Απόστολοι, είτε Μάρτυρες ολολών τα χαρίσματα μαζί τα είχε ο Απόστολος Παύλος.

Καθημερινά θυσίαζε τον εαυτόν του, αφ’ ενός μεν υποβαλλόμενος σε κινδύνους θανάτου προς χάρη του Σωτήρος ημών Χριστού και του Ευαγγελίου, αφ’ ετέρου δε την νέκρωση του Χριστού στο σώμα του έφερε. Διότι και εναντίον κινδύνων διαρκώς αντιπαρέθετο και της σαρκός την φύση νέκρωνε.

Ο Απόστολος Παύλος αφιέρωσε τον εαυτόν του στο Θεό σαν ολοκαύτωμα και πρόσφερε σ’ Αυτόν όλη την οικουμένη. Τα αγκάθια των αμαρτημάτων, ως κηπουρός εμπειρότατος, ξερίζωνε από τις ψυχές των ανθρώπων, και έσπερνε τον λόγον της ευσεβείας σ’ αυτές. Επανέφερε την αλήθεια της θεογνωσίας στις καρδιές εκείνων που πίστευαν. Και είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός, ότι ένεκεν της προθυμίας του δεν αισθάνετο και δεν υπολόγιζε τους κόπους γιά την απόκτηση των αρετών, αλλά σημαντικώτερο είναι, ότι δεν εξασκούσε αυτές χάρη μισθού ή κάποιας μελλοντικής ανταπόδοσης. Διότι, εμείς μεν, σήμερα, ούτε και να μας έδιδαν μισθούς θα ανεχώμασταν τους υπέρ της αρετής κόπους και ιδρώτες. Εκείνος δε, και χωρίς βραβεία την ήθελε και την αγαπούσε, και υπερνικούσε κάθε εμπόδιο και δυσκολία μόνον και μόνον για να αυξήσει τα δοθέντα σ’ αυτόν τάλαντα.

Και τον εξευτελισμό και την ύβρη, τις οποίες υπέστη για το κήρυγμα του Ευαγγελίου περισσότερον επεδίωκε, και τον υπέρ Χριστού θάνατον αναζητούσε, ως και την πτωχεία, τους κόπους και μόχθους υπέρ της σωτηρίας όλων. Η όλη του ζωή οριζόταν από τον νόμο του Θεού, τον οποίον φύλασσε καθώς ο Κύριος όριζε.

Για τον Απόστολο Παύλο ένα μόνον ήταν φοβερό, που είναι άξια αποφυγής, το να δυσαρεστήσει κανείς τον Θεό. Τίποτε άλλο δεν επιθυμούσε και αγαπούσε, όσον το να είναι αρεστός στο Θεό. Δεν θαύμαζε την δόξα του κόσμου αυτού, επειδή πάνω απ’ όλα είχε την αγάπη προς τον Χριστό. Έχοντας αυτή την θεία αγάπη, νόμιζε τον εαυτό του μακαριότερο από όλες τις λογικές υπάρξεις, επιγείων και επουρανίων. Και χωρίς αυτή την θεία αγάπη ούτε στις αγγελικές Αρχές και Εξουσίες επιθυμούσε να ενταχθεί, αλλ’ ήθελε μάλλον να έχει την αγάπη του Θεού και ας είναι  μεταξύ των εσχάτων, παρά χωρίς αυτή να είναι στα υψηλά και ένδοξα του πρόσκαιρου αυτού κόσμου. Κόλαση για εκείνον ήταν μία, το να αποτύχει στην αγάπη του Χριστού.

Ο ζήλος του υπέρ Χριστού φλόγιζε την καρδία και την ψυχή του σε τέτοιο βαθμό, ώστε καταφρόνησε όλα τα υλικά. Ο σωματικός θάνατος και οι τιμωρίες του σώματος, του φαινόντουσαν σαν ευτελή παιδικά παιχνίδια. Πάντα είχε προ οφθαλμών του την μέλλουσα Βασιλεία Γι’ αυτό και κήρυττε, «ουκ έχομεν μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Βραβείο θεωρούσε το να χωρισθεί από το πρόσκαιρο σώμα του και να είναι με τον Χριστό· το δε να εξακολουθεί να φέρει σάρκα, αυτό αποτελούσε Γι’ αυτόν ένα αγώνα. Εκείνα τα οποία σε μας είναι αίτια αθυμίας, αυτά σ’ εκείνον προξενούσαν ευχαρίστηση.  Και να αναφέρω μεν τους κινδύνους και τις άλλες ταλαιπωρίες; Γι’ αυτό και έλεγε: «Ποίος ασθενεί και δεν ασθενώ; Ποίος σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι;» (Β΄ Κορινθ. 11:29). Για εκείνους, που ηρνούντο την εν Χριστώ σωτηρία ο Απόστολος Παύλος, νύκτα και μέρα με δάκρυα προσηύχετο. Διότι, κανένας δεν επιθυμούσε τόσο την σωτηρία των άλλων, όσον εκείνος. Κάθε άνθρωπο ήλπιζε να παρουσιάσει τέλειο μπροστά στον Ιησού Χριστό. Διότι, ως να γέννησε αυτός την οικουμένη όλη, επιζητούσε να εισαγάγει όλους στη Βασιλεία του Θεού.  Περιποιούμενος, παρακαλώντας, υποσχόμενος, ευχόμενος, ικετεύοντας, διά προσωπικής παρουσίας, δι’ επιστολών, διά λόγων, δι’ έργων τους πίπτοντας ανόρθωνε, τους ισταμένους στήριζε, τους πολεμίους της πίστεως ως στρατηγός ικανότατος καταντρόπιαζε.  Ήθελε όλους να σωθούν.

Στην κορωνίδα όλων των αρετών είχε την αγάπη. Και όπως ο σίδηρος, όταν πέσει στο πυρ, πυρακτώνεται ολόκληρος, με παρόμοιο τρόπο η ψυχή του Παύλου πυρακτώθηκε από το πυρ της θείας αγάπης. Γι’ αυτό και δίδασκε, ότι το πλήρωμα του νόμου είναι η αγάπη, η οποία είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας, η μητέρα όλων των αγαθών. Αρχή και τέλος όλων των αγαθών είναι η αγάπη.  Ο ίδιος ο Παύλος είχε κατορθώσει αυτή την αρετή, Γι’ αυτό και με ακρίβεια γνωρίζει τη δύναμή της, Γι’ αυτό έλεγε: Προσπαθείτε να λάβετε ωφελιμότερα χαρίσματα και ακόμη πλέον υπέροχη οδό σας δεικνύω, την αγάπη.

Ώ πόσων αγαθών αξιώθηκε ο Μέγας των Εθνών Απόστολος; Ο Κύριος τον άρπαξε και τον ανεβίβασε έως τρίτον ουρανό, και τον έκαμε συμμέτοχο απορρήτων θείων μυστηρίων, που δεν μπορούν να λεχθούν από άνθρωπο. Διότι, ενώ επί της γης βάδιζε, συναναστρεφόταν με τους Αγγέλους. Και ενώ με σώμα θνητό ήταν συνδεδεμένος, την ηθική και αγιότητα  επεδείκνυε. Και ενώ σε τόσες ανάγκες υπείκετο, αγωνιζόταν να μη φανεί διόλου κατώτερος από τις ουράνιες Δυνάμεις.

Ως αγγελιοφόρος Θεού την οικουμένη διέτρεξε, και ως ασώματος όλους τους κινδύνους παράβλεψε, και όπως κληρονόμησε τον ουρανό, κατανίκησε τα επί της γης. Άκουσε αυτόν τι λέγει: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν εφύλαξα, λοιπόν, μοι μένει ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον θα μοι αποδώσει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, κατ’ εκείνην την ημέραν, όχι μόνον δε εις εμέ, και εις όλους, οίτινες ηγάπησαν την φανέρωσιν αυτού».

Ο Απόστολος Παύλος και σήμερα, αδελφοί μου, μας προσκαλεί όλους να συμμετάσχουμε στη θεία φύση, μέτοχοι γενόμενοι της θείας φύσης του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Όλοι, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε άξιοι των υποσχέσεων του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ας μη αποβλέπουμε μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά στο μέγεθος και  όγκο των κατορθωμάτων προς απόκτηση των αρετών, και ούτως εναρμονίζοντες την ένταση της προθυμίας της ψυχής μας, όπως έπραξε ο Μέγας των Εθνών Απόστολος, ας παρακαλέσουμε τον Δεσπότη των όλων να παράσχει την θεία Αυτού Χάρη. Ας κοπιάσουμε ως καλοί στρατιώτες Ιησού Χριστού κατά το ολιγόχρονο τούτο διάστημα της επίγειας ζωής μας, για να αξιωθούμε μετά του Αποστόλου των Εθνών Παύλου να φοράμε πάντοτε στο μέλλοντα αιώνα τον αθάνατο και αμαράντινο στέφανο, δια της Χάριτος και φιλανθρωπίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.