Σαν σήμερα 13/04/2003: Η τραγωδία στα Τέμπη που κόστισε την ζωή σε 21 μαθητές και συγκλόνισε το πανελλήνιο (photos)

Σαν σήμερα τραγωδία που συγκλόνισε το πανελλήνιο, όταν στις 13 Απριλίου του 2003, 21 μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο.

21 μαθητές βρήκαν το θάνατο, ενώ άλλοι 9 τραυματίστηκαν σοβαρά. Ο κρότος της σύγκρουσης «πάγωσε τον χρόνο», όπως έλεγαν εκείνη την εποχή τα ΜΜΕ. Όμως ο χρόνος δεν πάγωσε. Οι διασωθέντες μαθητές αλλά και οι συγγενείς, έπρεπε να μάθουν να ζουν με αυτές τις εικόνες. Όλη η Ελλάδα θρηνούσε μαζί τους, όμως επρόκειτο για μια πρωτοφανή τραγωδία. Το λεωφορείο είχε διαλυθεί ολοσχερώς, με τα σωστικά συνεργεία να κάνουν δυο ώρες να απεγκλωβίσουν όλους τους μαθητές. Κοιτάζοντας τις εικόνες, αρκετοί μπορούσαν να φανταστούν τι περίπου έγινε.

Το απόγευμα της Κυριακής 13 Απριλίου 2003, λίγο πριν από τις 7.30 ένα λεωφορείο με μαθητές της πρώτης Λυκείου επιστρέφει από την Αθήνα στο Μακροχώρι Ημαθίας. Το λεωφορείο έχει φτάσει στο ύψος των Τεμπών, η κυκλοφορία είναι ελεγχόμενη και περίπου σε δυο ώρες οι μαθητές θα έχουν φτάσει στο σπίτι τους.

Από την αντίθετη κατεύθυνση έρχεται μια Νταλίκα που κουβαλάει νοβοπάν. Για λόγους που δεν έγιναν ποτέ εντελώς καθαροί ο  οδηγός έχασε τον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Τα νοβοπάν και οι μελαμίνες γλίστρησαν και άρχισαν να σκορπίζονται στον δρόμο. Μερικά από αυτά βρήκαν το λεωφορείο. Όπως και η νταλίκα. Η «καρότσα» μάλιστα της νταλίκας, δεν βρήκε απλά το λεωφορείο, αλλά το «θέρισε» σε όλο το μήκος του. Το 388ο χιλιόμετρο στην εθνική οδό Λάρισας- Θεσσαλονίκης, στα Τέμπη, είχε βαφτεί με αίμα.

Η τραγωδία των Τεμπών είχε μόλις αρχίσει.

Όλοι μιλούσαν για 21 άσκοπους θανάτους που τους συνόδευε μια σωρεία λαθών. Οι αιτίες της σύγκρουσης αναλύθηκαν λεπτομερώς αλλά δεν έγινα ποτέ 100% σαφείς. Ο οδηγός οδηγούσε έξι ώρες χωρίς διάλειμμα και τα ελαστικά του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Από την άλλη, το λεωφορείο είχε κριθεί ακατάλληλο λόγω παλαιότητας και έπρεπε να είχε αποσυρθεί τουλάχιστον 3 μήνες πριν.

Η δίκη έγινε πέντε χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2008 , με τον οδηγό του λεωφορείου να αθωώνεται, αλλά τον οδηγό της νταλίκας να καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών. Οι ιδιοκτήτες της νταλίκας αλλά και του εργοστασίου νοβοπάν, καταδικάστηκαν από 4 μέχρι 14 χρόνια. Η εταιρεία κατέβαλλε επίσης το ποσό των 8.500.000 ευρώ στις οικογένειες των θυμάτων. Όπως είπε ο αντιδήμαρχος Βέροιας το 2012, «Παρά τις τιμωρίες, παρά τις αποζημιώσεις, τα παιδιά του Μακροχωρίου δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω.

Νίκος Αντωνάκης (εργαζόμενος στο κέντρο του ΕΚΑΒ) : Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ…

Για το κέντρο του ΕΚΑΒ στη Λάρισα η απογευματινή βάρδια της 13^ης Απριλίου του 2003 ήταν μια ήσυχη βάρδια μέχρι να συμβεί το μοιραίο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Ο Νίκος Αντωνάκης έκανε βάρδια στο κέντρο του ΕΚΑΒ όταν δέχθηκε κλήση από την αστυνομία. «Στις 7.26’ μ.μ. μας κάλεσε η Αστυνομία και μας είπε ότι έχει ένα σοβαρό τροχαίο μέσα στη κοιλάδα των Τεμπών. Ξεκίνησαν αμέσως τα τρία αυτοκίνητα της βάρδιας και συνολικά στο σημείο έφτασαν 26 ασθενοφόρα, τα τρία από αυτά από την Κατερίνη. Ο συντονισμός ήταν πολύ δύσκολος. Είχαμε ουρές ακινητοποιημένων αυτοκινήτων και δεν μπορούσαμε εύκολα να προσεγγίσουμε», θυμάται ο εργαζόμενος του ΕΚΑΒ.

Λάζαρος Σαριανίδης (διασώστης του ΕΚΑΒ) : Ακουγόταν φωνές, υπήρχαν αίματα και μελαμίνες παντού

Ο Λάζαρος Σαριανίδης είναι διασώστης του ΕΚΑΒ. Εκείνο το απόγευμα ήταν από τα πρώτα πληρώματα ασθενοφόρων που έφτασαν στο σημείο της τραγωδίας. «Ενώ πλησιάζαμε το τροχαίο στην ευθεία του Μακρυχωρίου καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Φαινόταν ένας μαύρος καπνός από φωτιά που σκέπαζε την Κοιλάδα. Με το που φτάσαμε είδα αυτοκίνητο που καιγόταν και υπήρχαν μικροεκρήξεις», περιγράφει ο διασώστης.

Όμως η εικόνα που τον συγκλόνισε ήταν η κατάσταση στο λεωφορείο των μαθητών. «Ακουγόταν φωνές μέσα από το λεωφορείο, αίματα και μελαμίνες διασκορπισμένες παντού. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούσαμε- παρά την φόρτιση που είχαμε- για τα παιδιά που ήταν μέσα στο λεωφορείο. Θυμάμαι ότι μια γυναίκα εκεί που εμψύχωνε τους τραυματισμένους μαθητές. Μας βοήθησε και ένας γιατρός του ΓΝΛ που βρέθηκε στο σημείο. Προσπαθούσαμε να πάρουμε κουράγιο για να συνεχίσουμε το δύσκολο έργο μας», εξιστορεί ο Λάζαρος Σαριανίδης. Ο διασώστης που μαζί με τους άλλους συναδέλφους του στη συνέχεια προσπάθησαν να μεταφέρουν έγκαιρα του τραυματισμένους μαθητές στο Γενικό Νοσοκομείο που εφημέρευε.

Νίκος Μητσογιάννης (διοικητής του 1ου Πυροσβεστικού Σταθμού Λάρισας) : Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις σκηνές που ζήσαμε

Τιτάνιο ήταν και το έργο των πυροσβεστών που έφτασαν στο σημείο της τραγωδίας και απεγκλώβισαν τους τραυματίες αλλά και τις σωρούς των θυμάτων μέσα από το «ξυρισμένο» από τις μελαμίνες λεωφορείο. Ο Νίκος Μητσογιάννης, σήμερα διοικητής του 1^ου Πυροσβεστικού Σταθμού Λάρισας, βρέθηκε τότε στο συμβάν ως υποδιοικητής της 8ης ΕΜΑΚ. «Όταν φτάσαμε είδαμε δύο Ι.Χ. εκ των οποίων το ένα ήταν καμένο και το άλλο τρακαρισμένο με εγκλωβισμένο άτομο μέσα. Πιο μπροστά ήταν το στραπατσαρισμένο λεωφορείο, παντού υπήρχαν διασκορπισμένες μελαμίνες», περιγράφει.

Οι Πυροσβέστες της ΕΜΑΚ αρχικά απεγκλώβισαν το άτομο που ήταν στο αυτοκίνητο και στη συνέχεια κινήθηκαν προς το λεωφορείο για να βοηθήσουν άλλους συναδέλφους τους πυροσβέστες στο δύσκολο έργο τους. «Εκείνη η εικόνα ήταν απερίγραπτη. Νεκρά παιδιά σκεπασμένα με σεντόνια έξω από το βαρύ όχημα. Το λεωφορείο ήταν διαλυμένο. Υπήρχαν αίματα παντού. Όλοι είμαστε σε μια κατάσταση σοκ, παγώσαμε. Την ώρα που επιχειρούσαμε χτυπούσαν τα τηλέφωνα των παιδιών μέσα στο λεωφορείο καθώς οι γονείς είχαν μάθει από τα ΜΜΕ τα άσχημα νέα. Στο λεωφορείο υπήρχαν τσάντες με δώρα καθώς γύριζαν στο σπίτι. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις σκηνές που ζήσαμε», εξιστορεί ο Νίκος Μητσογιάννης. Έγινε ο απεγκλωβισμός των τραυματισμένων παιδιών και στην συνέχεια ακολούθησε το δύσκολο έργο της ανάσυρσης των νεκρών από τις παραμορφωμένες λαμαρίνες του λεωφορείου.

Ρουμπίνη Λεονταρή (προϊσταμένη της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λάρισας) : Η αναγνώριση των παιδιών η πιο τραυματική εμπειρία

Το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας που εφημέρευε είχε ήδη τεθεί σε συναγερμό και οι γιατροί, αλλά και το νοσηλευτικό προσωπικό στα επείγοντα δεχόταν τους τραυματισμένους μαθητές και προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν άμεσα την κατάστασή τους. Σημαντικό όμως ήταν και το έργο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λάρισας η οποία με βάση το πρωτόκολλο μαζικών καταστροφών οργάνωσε ομάδα ψυχολόγων που δεχόταν τους γονείς στο Αμφιθέατρο και παράλληλα έπρεπε να διεξάγει την ταυτοποίηση και την αναγνώριση των νεκρών παιδιών, μια διαδικασία δύσκολη. Η προϊσταμένη της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λάρισας Ρουμπίνη Λεονταρή μιλάει για αυτές τις πραγματικά απερίγραπτες στιγμές. «Ήταν μια οδυνηρή εμπειρία. Ήταν η πρώτη μαζική καταστροφή που ζήσαμε στην περιοχή μας. Το πιο επώδυνο ήταν η ταυτοποίηση των σωρών. Στο αμφιθέατρο γινόταν μια πρώτη καταγραφή και στην συνέχεια οι γονείς κατέβαιναν για την αναγνώριση. Ήταν πραγματικά τραγικό. Δεν μπορεί συναισθηματικά να μείνεις απέξω. Από την μια υπήρχε η επιστήμη και το καθήκον. Από την άλλη είναι το αίσθημα της μητέρας (καθώς είχα τότε το παιδί μου στην ίδια πάνω-κάτω ηλικία). Προσπαθούσα λοιπόν να διαχειριστώ την επιστήμη μου, αλλά και τον πόνο των γονιών. Από την άλλη χρειαζόταν ψυχραιμία για να μπορέσω να βάλω μια τάξη σε ότι γινόταν», περιγράφει η κα Λεονταρή.

Η αγωνία και ο πόνος των γονιών για να αναγνωρίσουν την σορό του νεκρού παιδιού τους ήταν από τις καταστάσεις που πραγματικά συγκλόνισαν τους ανθρώπους που προσπαθούν να βοηθήσουν σε αυτή την τραγωδία. «Ήρθαν δύο διαφορετικοί γονείς που αναγνώριζαν στην σορό που είχαν μπροστά τους ο καθένας το δικό του παιδί. Αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον αλλά επέμεναν ότι ο καθένας έβλεπε στο δικό του παιδί. Ήταν συγκλονιστικά όσα συνέβαιναν. Η αναγνώριση των παιδιών εξελίχθηκε στην πιο τραυματική εμπειρία», αναφέρει η Ιατροδικαστής.

πηγη singleparent.gr