Θρήνος-Νεκρή η νηπιαγωγός Μαργαρίτα Πανάγου

Η Μαργαρίτα Πανάγου η νηπιαγωγός που μεγάλωσε χιλιάδες παιδιά, με την ίδια αγάπη που μεγάλωσε και τα δικά της, έφυγε μόλις στα 55 της χρόνια και αφού έδωσε για περισσότερο από 5 χρόνια σκληρή και άνιση μάχη με τον καρκίνο.

Ο αδερφός της έγραψε χθές:

“Από την Κυριακή το απόγευμα, ανήμερα της μνήμης της Αγίας Παρασκευής, την οποία ευλαβούταν, η Μαργαρίτα μας πέταξε για τον ουρανό… «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». Αγωνίστηκε και πολέμησε την ασθένειά της, τον καρκίνο με γενναιότητα, θάρρος,  υπομονή, πίστη… με χαμόγελο, ευγένεια και αξιοπρέπεια, για πέντε ολόκληρα χρόνια και τρεις μήνες. Την τσάκιζε συνεχώς κι εκείνη αντιστεκόταν και σηκωνόταν. Αγωνιζόταν όπως το έκανε σε όλη της ζωή από την ώρα που έφυγε από την καθολική αγκαλιά, προστασία  και θαλπωρή των γονιών μας, του Ντίνου και της Νένας και ήρθε στην Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει. Κόρη, αδελφή, Νηπιαγωγός, σύζυγος, μάνα. Τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της, για τα οποία έδωσε όλο το είναι της.

Σπούδασε και έγινε, κατά γενική ομολογία, σπουδαία Νηπιαγωγός. Για πολλά χρόνια ταξίδευε καθημερινά με κάθε μέσον, με λεωφορεία, αυτοκίνητα, ακόμη και πλοία για να φτάσει στην δουλειά της. Μετά την Θεσσαλονίκη, η διαδρομή ήταν Αθήνα, Σύμη (ο πρώτος διορισμός στον Δημόσιο τομέα), Τανάγρα, Καλαπόδι, Ομβριακή, Καραβόμυλος, Λαμία και άλλα μέρη που πιθανόν μου διαφεύγουν. Παντού, χωρίς καμία εξαίρεση, άφησε το στίγμα της και τις καλύτερες εντυπώσεις σε παιδιά και γονείς που, ακόμη και τώρα, «πίνουν νερό» στο όνομά της. Κάποια στιγμή όλης αυτής της πορείας, γνώρισε, αγάπησε και παντρεύτηκε τον Σωτήρη Παπαχρήστο. Έφυγαν για λίγα χρόνια στο Λονδίνο, όπου ήταν η έδρα της εργασίας του Σωτήρη. Ο γάμος τους καρποφόρησε, δίνοντάς τους την Θεώνη την περίοδο που ήταν στο Λονδίνο και στην συνέχεια τον Κωνσταντίνο, όταν είχαν επιστρέψει ήδη στην Ελλάδα και δη στην αγαπημένη της Λαμία.

Δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι υποδειγματική σύζυγος και μητέρα, τόσο που απορούσε κανείς, για το πως τα καταφέρνει, έχοντας να διεκπεραιώσει και όλες τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από την εργασία της, οι περισσότερες των οποίων ήταν έξω από τα τυπικά καθήκοντά της.  Κι όμως, το βαρύ πρόγραμμα των δραστηριοτήτων από την εργασία και την οικογένειά της, δεν την εμπόδισε, ως πανάξια κόρη, να φροντίσει τους γονείς μας, στις δικές τους δοκιμασίες, μέχρι τέλους. Γενικά, έτρεχε για όλους και για όλα. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στην κοινωνία της Λαμίας και όχι μόνο. Δημιούργησε φιλίες ισχυρές και αληθινές, κάτι πολύ σπάνιο στην εποχή μας.

Πάντα νοιαζόταν ειλικρινά και με αγάπη για όλον τον κόσμο, και ιδιαίτερα για τις φίλες της, οι οποίες από την πλευρά τους την στήριξαν μέχρι την τελευταία στιγμή. Όλος ο κόσμος, εισέπραττε από εκείνη ένα πλατύ, αυθόρμητο, ειλικρινές, χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο δεν έπαψε να το προσφέρει, ακόμη κι όταν πριν πέντε χρόνια, ξεκίνησε η μεγάλη δοκιμασία για εκείνη. Πάλεψε όσο δεν περιγράφεται, έχοντας τρία μεγάλα όπλα… την πίστη της στον Αληθινό Θεό, την δύναμη της ψυχής της και τους μεγάλους συμπαραστάτες της τον Σωτήρη και τα παιδιά τους, που δεν την άφησαν από την αγκαλιά τους, έγιναν ένα με εκείνη, έως τις τελευταίες της ώρες στην επίγεια ζωή. Και τώρα, ήρθε ή ώρα να την αποχαιρετήσουμε και να ευχηθούμε, ο καλός Θεός, που επέλεξε αυτήν την μεγάλη δοκιμασία για εκείνη, να έχει αναπαυμένη την ψυχή της.

Θέλω να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας, και εκ μέρους όλης της οικογένειας, όλους τους προϊσταμένους και υπαλλήλους της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όλους τους συναδέλφους της, έναν προς έναν ξεχωριστά, για την μεγάλη κατανόηση και συμπαράστασή τους, όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα, εκ μέρους και όλης της οικογένειας, όλους και όλες, ιατρούς, ειδικευόμενους-ες ιατρούς και νοσηλεύτριες, έναν προς έναν, μία προς μία, της Παθολογικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας, με προεξάρχοντα τον Διευθυντή και φίλο Λεωνίδα Λαναρά, καθώς και όλο το εμπλεκόμενο Διοικητικό Προσωπικό και το προσωπικό ασφαλείας του Νοσοκομείου, τις καθαρίστριες, τους τραυματιοφορείς, για την αμέριστη υποστήριξη, φροντίδα, συμπαράσταση που παρείχαν στην Μαργαρίτα, σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας της.

Τέλος, θέλω να εκφράσω την μεγάλη επιθυμία μου, την οποία απευθύνω πρώτα σε μένα και μετά σε όλους τους άλλους, όλοι όσοι έχουμε ευεργετηθεί από την ευγένειά της, την συμπαράστασή της, την δοτικότητά της, την καλοσύνη της, το χαμόγελό της, να προσευχόμαστε αδιαλείπτως για την ανάπαυση της ψυχής της, να παραδειγματιστούμε από την αγάπη της για την ζωή και να φωτιστούμε από την δοκιμασία της. Μαργαρώ… σου εύχομαι καλό Παράδεισο αδελφούλα μου και σου ζητώ να με συγχωρέσεις για ό,τι, πιθανόν ήθελες και δεν έκανα για σένα”.

πηγη nassosblog.gr